Schrijven is in principe een solitaire bezigheid. De eenzame confrontatie van een individueel bewustzijn met een leeg blad papier of een leeg computerscherm. Of toch niet? Dit nummer bewijst dat er zich op dit ogenblik andere schrijfpraktijken ontwikkelen. Schrijven gebeurt blijkbaar niet (alleen) meer in de afzondering van de schrijfkamer, maar wordt met anderen gedeeld in een collectieve ruimte. De solitaire bezigheid wordt een solidaire bezigheid. Curator van dit nummer Carmien Michels maakt zelf deel uit van een ‘collectieve creatieve experimenteerruimte’: het Watlab ofwel het Writing Apart Together Laboratorium. Via korte interviews met de deelnemers aan het Watlab en hun literaire bijdragen krijgen we van dichtbij en van binnenuit zicht op de werking en op de resultaten daarvan.
Met bijdragen van Dimitri Bontenakel, Nico Boon, Tülin Erkan, Moya De Feyter, Amarylis De Gryse, Eli Elise Hoopman, Jonathan van der Horst, Carmien Michels, Terre Mulier, Sofie Palmers, Dieter De Schutter, Karlijn Sonderen Smit, Frederik Van den Stock, Runa Svetlikova, Leen Verheyen, Lotte Lola Vermeer, Paul Verrept.
De inleiding van Watlab. Writing Apart Together werd geschreven door kersvers redactielid Carmien Michels.
'Dat u met kalme tred de rijke verbeeldingswerelden van onze residenten betreedt en u uw hartenklop voelt versnellen. Dat u nieuwe stemmen ontdekt die u wilt volgen en koesteren.'
Watlab-resident Terre Mulier tekende voor dit nummer dynamische dialoogjes met het vogeltje Art.
‘Elk verhaal begint’ is een talentontwikkelingstraject waar schrijvers binnen de genres kinder- en jeugdliteratuur, proza en podiumliteratuur twee jaar lang individueel worden begeleid door een mentor. Het traject is gratis en staat open voor startende makers van alle leeftijden.
Naar aanleiding van de overdracht in juli 2024 van Uitgeverij Vrijdag naar Pelckmans Uitgevers sprak directeur Rudy Vanschoonbeek bij de huldiging die de auteurs hem in september aanboden in galerie De Zwarte Panter enkele waarnemingen en aanbevelingen uit ten faveure van een verbeterend boekenvak en literair klimaat.
Maar liefst drie gedichten uit DW B dingen mee naar de Melopee Poëzieprijs. Stem jij op 'Wat de verteller zei' van Fatena Al Ghorra, 'Kadastrale kaart' van Anne van den Dool en 'Marifoon' van Peter Vermeersch?
DW B positioneert zich stevig middenin het literaire debat. Bekijk hieronder de nieuwste literaire kritieken.
Kun je een roman schrijven waarin nauwelijks iets spannends gebeurt? Met zijn nieuwste roman bewijst Jeroen van Rooij van wel. Pioniers is een ode aan de bijzonderheid van het alledaagse, en vraagt tegelijkertijd aandacht voor de tijdelijkheid van ons bestaan.
Anton, de ik-verteller van Stefan Hertmans’ nieuwe roman Dius, doceert kunstfilosofie aan de Gentse academie, maar wordt geplaagd door zijn ‘eigen middelmatigheid’. Hij is een abstracte, academische denker die alles wil ordenen en doorgronden, terwijl hij beseft dat de kracht van kunst net in de wanordening ligt, een ‘wirwar van primitief ogende kleuren’ bij Asger Jorn, ‘een wirwar van perspectieven die elkaar uit evenwicht brachten’ bij Pontormo. De ruimte van de poëzie en de schilderkunst bestaat uit ‘bij elkaar verdwaalde voorwerpen’, die naar elkaar kruipen ‘om daar een onontwarbare massa te vormen’. Niet alleen in de ruimte is kunst een kluwen, ook in de tijd is ze een mengsel van verschillende, zelfs zogenaamd tegengestelde, periodes en fases: ‘Ik beschouwde de hele kunstgeschiedenis als één interactieve ruimte waarin alles met elkaar te maken had. Zo kon ik van een detail op een zeventiende-eeuws tafereel overspringen naar een conceptueel kunstenaar of een expressionistisch portret.’
Hoe voelt het om ouder te worden? Willem Jan Otten dicht er beheerst en doeltreffend over in Septemberzee, waarin hij reflecteert op wat nog is en weldra niet meer zal zijn: de liefde, de vriendschappen en het kloppen van het hart.
TTegen het einde van een aflevering van de heerlijke tv-serie Madam Secretary, wordt een gedicht van Maggie Smith voorgelezen. De Secretary of State en haar team bespreken hoeveel ellende er wereldwijd is. Ze klinken verslagen. Dan haalt een van haar stafleden opeens een stukje papier uit zijn zak en leest voor hoe iemand diens kinderen probeert uit te leggen dat ondanks alles de wereld tóch een mooie plaats is:
Augustus, oogstmaand, de zomer loopt op z’n laatste benen, het licht neemt voelbaar af. Met de herfst in het verschiet, begint ook het literaire bedrijf aan z’n rentree. Zopas verscheen De mierenkaravaan, de derde roman van Libriswinnaar Mariken Heitman (1984). Ook het verhaal van deze roman volgt het verloop van de seizoenen en kent daarin een enigszins klassieke opbouw, maar Heitman laat de lezer tegelijkertijd ervaren dat met elke herhaling iets verschuift. Dat herhaling verandering met zich meebrengt.
In de zesde roman van Jeroen Theunissen, Een week, wordt het relaas van een stervende vrouw opgevoerd. Dat klinkt zwaar, maar de complexiteit van een gekozen dood, de opluchting en het verdriet, het vasthouden en loslaten, voert een intrigerende boventoon. Hoofdpersonage en verteller Liz wordt net 62 jaar wanneer ze, doodziek (uitgezaaide kanker), wil sterven. Dat doet ze op de eerste bladzijde van het boek (‘En ik zak al weg, maar leef nog’), wanneer aan het einde van de week, vrijdag vijfentwintig augustus, euthanasie plaatsvindt. Het boek springt vervolgens gedurende een week telkens één dag terug de tijd in, een interessante structuur die Gustaaf Peek in Godin, held (2016) al succesvol toepaste.
